|
MEI 2020
Kevin Remmery
Matthias Haeck
Sammy Raeymaekers
Abel Dossche
Nellie Meijnikman
Frank Van Den Houte
Antony Samson |
Kevin Remmery
34-50
Ik sloeg een gat in mijn
dromen toen ik de berg
als een pater beklom.
Het staal van mijn vork
heb ik geruild
voor carbon.
Op alle flanken heb ik
gepatineerd, vlaktes heb ik bedwongen
op het grootste verzet. Op kasseien heb ik mijn ziel
uit de wind gezet,
voor de liefde heb ik meermaals
het hoofd gebogen.
In de verte heb ik
nooit een
eindmeet
gezien.
|
Matthias Haeck
Ik doe alles
Ik staar te lang in het felle
opdat het me zou verblinden.
Ik duik te onstuimig in het koude
in de hoop mezelf te doen schrikken.
Jarenlang bespeel ik de hitte
opdat ze mijn vel zou tatoeëren.
Ik graaf diep, dieper de kuil in,
om op te kijken naar iets
aan de rand van het gat.
Ik verzin wat ik kan, om om te komen.
Zodat ik tenminste knipper, naar lucht hap,
verschroei, me krom graaf, opkijk en leef.
|
Sammy Raeymaekers
wij wisten
wij hadden geen ruiten, het waaide al jaren
binnen, ons losgewrikte dak lag vol roet
nergens een hoek waar de oude bladeren konden schuilen
mijn kraag rook naar een zij en een hij en een toen
hetgeen restte, een verloren haar, glansde in het licht
als edelmetaal, geleidde nijd als koper
als de zon haar mening over mij liet uitschijnen
en zelfs mijn schaduw schuldig leek, pas toen
kenden we het antwoord op de vraag waarom
de chrysant niet door de winter kon worden geholpen
|
Abel Dossche
Keerkringen
Vraag me voortaan zo min mogelijk
hoe ik er meer uit had kunnen halen,
rustend op de vlakke grond heb ik me
kapot gespit in alle dubbele bodems.
Ik draai me liever om, verblind met
een nachtlamp mijn schaduwzijden,
verberg de donkere randen die ik met
vallen onder ogen zag en met opstaan
lichtjes laat verdwijnen.
|
Nellie Meijnikman
soms komen we elkaar tegen
in kasten en lades
daar waar jaren overleven
tasten we naar houvast
eerst lokt het velours
en we strelen de slijtage
verkleurd katoen vraagt niets
zomers vervagen ook
binnen muren van enkelsteen
alleen wol toont zijn gaten
hoe tijd ontsnapt als koude
met de geur van petroleum
|
Frank Van Den Houte
Tijdloze vrouw
villanelle
ze speelde jazz met heupwiegende ogen
en had een stem die met het maanlicht sprak
terwijl de jaren op haar schouders wogen
de toetsen van haar witte vleugel bogen
toen god haar woorden van muziek insprak
ze speelde jazz met heupwiegende ogen
er rezen jubelende regenbogen
uit haar piano, drums en doedelzak
terwijl de jaren op haar schouders wogen
ze bleef ondanks haar grijze hoofd bevlogen
wou geen verbinding met de almanak
ze speelde jazz met heupwiegende ogen
zodra er ruis kwam op haar denkvermogen
werd ze een wilg met neergebogen tak
terwijl de jaren op haar schouders wogen
dan viel ze om, lag ijzig onbewogen
er klonken altviolen uit een wak
ze speelde jazz met heupwiegende ogen
terwijl de jaren op haar schouders wogen
|
Antony Samson
Timelapse
Ik blik terug op de wereld zoals God zou doen
mocht Zij Haar oneindige geheugen willen opfrissen.
Ik zie continenten op drift, het blijkt van alle tijden.
Ze breken als brood en schuiven weer in elkaar
alsof Moeder een toekomst probeert te lijmen.
Beschavingen komen en gaan in een geeuw.
Dan wordt de terugblik een voorspelling.
Er komt een punt waarop ik mezelf zie sterven.
Al die tijd is er evenveel water op de planeet
tot het onvermijdelijke. Ik laat de apocalyps
voor wat ze is, swipe YouTube weg, spoel de wc door.
Tijd om weer onder de mensen te komen. |
